Ξαπλωμένος νωχελικά στα υγρά ακόμα από τον έρωτα σεντόνια, ανάσανε βαθιά και έψαξε να βρει την ασημένια ταμπακιέρα και το μπρούτζινο zippo μες στο σκοτάδι, απλά νιώθοντας που είναι χωρίς να ανάψει φως...
Το κορμί του χορτάτο από έρωτα, αλλά η ψυχή του κενή και άδεια...
Τα είχε σιχαθεί όλα, και τη δουλειά του, που αγαπούσε, και την Ελλάδα, και τους μικρούς έρωτες της μιας νύχτας και όλο το μικρόκοσμο που ζούσε καθημερινά από το 1992.
Θυμήθηκε τη Νέα Υόρκη και αναστέναξε...
Είχε φύγει το 1986 για σπουδές στη Νέα Υόρκη, ιστορία της τέχνης, αρνούμενος να αποδεχτεί την Ελληνική πραγματικότητα τότε, που τα πράγματα ήταν τραγικά για όποιον δήλωνε ομοφυλόφιλος, και δεν το μετάνιωσε στιγμή. Βρήκε δουλειά σε μια γκαλερί μετά τις σπουδές, το 1990 και ζούσε τη μαγεία του μεγάλου μήλου, απελευθερωμένος από ενοχές, συναισθηματικά μπαγκάζια και όλη τη μαλακία που του φόρτωνε η ελληνική κοινωνία επειδή ήταν διαφορετικός.
Άρχισε να ζωγραφίζει κιόλας, ετοιμάζοντας τη δική του δουλειά...
Γόνος μεσοαστικής οικογένειας, ανακάλυψε από πιτσιρικάς τη σεξουαλική του προτίμηση, και αντί να το κρύψει, όπως κάνανε οι περισσότεροι φίλοι του, πήγα στους γονείς του στα 17 και τους ανακοίνωσε ότι είναι ομοφυλόφιλος. Η μάνα του παραλίγο να πάθει συγκοπή, ο πατέρας του κιτρίνισε πρασίνισε, θύμωσε, κάτι πήγε να πει, αλλά η παγερή αδιαφορία στο βλέμμα του για τις απόψεις τους, και η ηρεμία με την οποία εκφώνησε τη δήλωση του, τον άφησε άναυδο.
Σηκώθηκε, άνοιξε το τάμπλετ και έβαλε να παίζει τυχαία τη προσωπική λίστα με μουσικές που είχε φτιάξει χρόνια πριν στο youtube. Ξημέρωμα Κυριακής, 03-08-14.
Στην Νέα Υόρκη σύχναζε στο Greenwitch Village, άκουσε για πρώτη φορα τη Suzanne Vega και έπαθε, από την διάδοχο του Leonard Cohen και φυσικά ως σνομπ Νεοϋορκέζος, έμενε στο Μανχάταν μια και του το επέτρεπε η οικονομική άνεση της θέσης του στη γκαλερί που δούλευε.
Ζούσε σε μια πόλη που η διαφορετικότητα ήταν αποδεκτή, είχε γνωρίσει και κάνει ένα κύκλο από ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα, μια αλλοπρόσαλλη παρέα από ζωγράφους ποιητές και εκκεντρικούς τύπους που έβλεπαν την εποχή όπως είναι και όχι όπως παρουσιάζονταν από τα ΜΜΕ, από τότε δεν είχε τηλεόραση, όπως και οι πιο πολλοί φίλοι του και δημιουργοί αρνούμενοι να συμμετέχουν στη προπαγάνδα του μέσου...
Εξάλλου σύχναζε σε μικρά θεατράκια, σε υπαίθριες αγορές, όπου έβρισκε τα πάντα και ανακάλυπτε νέους ζωγράφους για τη γκαλερί που δούλευε. Είχε μάτι που "έκοβε" και με τη βοήθεια των σπουδών του ανακάλυπτε νέα ταλέντα και προωθούσε τη τέχνη, πολλές φορές με κόντρες τρελές με τη χωρισμένη με δύο παιδιά, λεσβία αφεντικίνα του.
Το τάμπλετ έπαιξε το επόμενο κομάτι Leonard Cohen - First We Take Manhattan
Ησύχαζε μόνο το καλοκαίρι, που η Cathleen έφευγε από τη πόλη και πήγαινε στη Σέριφο για διακοπές στο εξοχικό της. Εκείνος δεν μπορούσε να γυρίσει στην Ελλάδα, έπρεπε να κάνει το στρατιωτικό του, και δε γούσταρε να ζει στην Αθήνα και τη μιζέρια της νεοελληνικής νοοτροπίας, με τον καθωσπρεπισμό προς τα έξω και πίσω από κλειστές πόρτες να γίνετε της πουτάνας από αυτούς που δημόσια κρύβανε την ταυτότητα τους, η τον ερωτισμό τους γενικότερα. Είχε και τον Daniel, την αγάπη του από το πρώτο έτος της σχολής που ζούσαν μαζί, και απολάμβανε τον έρωτα... Όσο μπορούσε φυσικά, γιατί στη κοινότητα με το AIDS, και την ηλίθια μη χρήση προφυλακτικών φίλοι και γνωστοί πέθαιναν σαν τις μύγες... Και εν κρυπτώ, όχι φανερά, σιωπηλά σε σπίτια ή νοσοκομεία πήγαινε και τους έβλεπε να γερνάνε και να πεθαίνουν μέρα τη μέρα... Συνομήλικοι, φίλοι, και να σβήνουν να γερνάνε 10 χρόνια σε λίγες μέρες... Οι πιο πολλοί θέλανε να τους θυμούνται όπως ήταν, όχι με την ηλίθια αρρώστια να τους στερεί την εικόνα τους, τα νιάτα τους και την ομορφιά τους... Ανέκαθεν έπαιρνε προφυλάξεις... Δεν ήθελε να παίξει ρώσικη ρουλέτα τη ζωή του και την υγεία του για μια σεξουαλική συνεύρεση μιας βραδιάς ή ακόμα και στις σχέσεις του... Πιο καλά στα σίγουρα, παρά να βρεθεί σε κανένα κρεβάτι κομμάτια από αφροδίσιο νόσημα... Ακόμα και χωρίς το AIDS, σύφιλη βλεννόρροια και όλα τα σχετικά φτάνουν για να σε κάνουν να είσαι με προφυλάξεις όλη σου τη ζωή... Και η προσωπική σου ζωή σου ανήκει, και δεν αφορά κανένα άλλο.
Τα εν οίκω μη εν δήμω.
Και με στρωμένη ζωή, την Αθήνα και την Ελλάδα αφημένη πίσω για πάντα σαν κακιά ανάμνηση, ξημερώματα μιας Κυριακής, χτυπάει το τηλέφωνο...
Η μάνα του ανήσυχη, κατέβα Ελλάδα, ο πατέρας σου πεθαίνει...
Μπαίνει σε ένα αεροπλάνο, κατεβαίνει Αθήνα, και μόλις βγήκε από το αεροπλάνο, τον περίμενε η στρατονομία... Η ίδια του η μάνα με το πατέρα του τον είχαν καρφώσει για να πάει φαντάρος...
Τρώει το αρχικό σοκ, δεν τους ξαναμίλησε από τότε...
Πήγε στρατό, πυροβολικό, λοχίας, έβγαλε το σκασμό, δεν έδειξε τη διαφορετικότητα του, το τελείωσε και αυτό το βάσανο, 18 μήνες χαμένοι από τη ζωή του...
Σωτήριο έτος 1992, χωρίς δουλειά, με το διαμέρισμά του από τη Νέα Υόρκη χαμένο, ο σύντροφος του να έχει πεθάνει από την επάρατη νόσο, βρέθηκε αλεξιπτωτιστής στην Αθήνα, χωρίς σπίτι, χωρίς λεφτά, να ψάχνει για δουλειά...
Για ένα διάστημα κοιμόταν σε ένα φίλο του στη Γλυφάδα, μέχρι να βρει δουλειά...
Εκείνος ναυτικός, υποπλοίαρχος εμπορικού ναυτικού, του είχε παραχωρήσει το σπίτι ενώ ταξίδευε...
Είδε την αγορά εργασίας, που μπορεί να κινηθεί, ετοίμασε ένα portfolio από δουλειές του, και πήρε σβάρνα όλες τις διαφημιστικές...
Με ύφος και στυλ, τα απαραίτητα διαπιστευτήρια και πτυχία, απαίτησε και πήρε διπλάσιο μισθό από τις συλλογικές συμβάσεις τις εποχής και άρχισε να αναλαμβάνει διαφημιστικά σποτάκια αρχικά σε περιοδικά design - concept, και αργότερα παραγωγή ολόκληρων διαφημιστικών εκστρατειών προϊόντων σε βίντεο και ήχο, το συνολικό πακέτο. Αναρριχήθηκε με σκληρή δουλειά και χτίζοντας όνομα στο χώρο, έβγαλε άφθονο χρήμα, έφτιαξε τη δική του εταιρία, με το προσωπικό και ιδιαίτερο στυλ του, καθιερώθηκε στο χώρο, ενώ η απήχηση στις διαφημίσεις του τον έκανε πολύ αγαπητό...
Δεν έδινε δεκάρα για τα βραβεία που κέρδιζε και δεν συγχρωτιζόταν με τους υπόλοιπους του σιναφιού, οι περισσότεροι απλά αντιγράφουν ο ένας τον άλλο, εκτιμούσε τους αληθινούς δημιουργούς, από κάποια απόσταση φυσικά...
Απολογισμός;
Ανύπαρκτη προσωπική ζωή, στο γραφείο από τις 9 το πρωί ως τις 00.00 - 01.00 κάθε μέρα, και σαββατοκύριακα - όταν υπήρχε κενό μιας και άρχισαν οι διαφημίσεις από μεγάλους πελάτες με ποσά 100,000,000 την "ταινία" - διαφήμιση, με το γνωστό ελληνικό τρόπο, 10%-20% στον τυπάκο που του έφερε τη δουλειά "ρεγάλο" και δωράκια σε όλη την αλυσίδα των λαμογιών που του δίναν την διαφήμιση από την εταιρία τους... Πολυεθνικές, ανώνυμες εταιρίες, τι να κάνουν και τα διευθυντικά στελέχη, κλέφτες να γίνουν;
Από ερωτικά, ότι προλάβαινε έκανε...
Ψώνιζε από τα γνωστά μπαράκια, πιτσιρίκους και μετά το σεξ τέλος...
Και σιχαινόταν τον εαυτό του μετά, που δεν έβρισκε κάνα άνθρωπο της προκοπής να κάνει καμιά σχέση...
Έτσι έφτασε να έχει το σπίτι του, καταθέσεις στη τράπεζα, και δουλειά στρωμένη, με κόστος τη προσωπική ανυπαρξία και το κενό εκεί... Να ζωγραφίσει είχε χρόνια... Που να προλάβει;
Και σκάει μύτη η κρίση...
Με το φόρτο εργασίας που είχε, δεν είχε ασχοληθεί με τη πολιτική κατάσταση, που να προλάβει άλλωστε;
Μια ωραία πρωία, τελειώνοντας τη τελευταία δουλειά, βρέθηκε να ζει στο απόλυτο κενό, να κλείνουν οι εταιρίες του χώρου η μία μετά την άλλη, και να φαίνεται το απόλυτο μηδέν στον ορίζοντα.
Είχε ξεπληρώσει το δάνειο που είχε πάρει και για το σπίτι και για τον μηχανολογικό εξοπλισμό, πήγε στο γραφείο, χαιρέτησε τους συνεργάτες του, τους αποζημίωσε και έκλεισε την εταιρία του.
Το γραφείο στεγαζόταν σε μια μονοκατοικία στο Χαλάνδρι την οποία είχε αγοράσει, είχε και το σπίτι Ψυχικό, και κουρασμένος ψυχικά σωματικά και συναισθηματικά, κάθισε σπίτι του να κάνει ένα απολογισμό της ζωής του χωμένος σε βαθιά κατάθλιψη...
Επιστροφή στο 2014 ξημερώματα Δευτέρας 11-08-2014
Και με στρωμένη ζωή, την Αθήνα και την Ελλάδα αφημένη πίσω για πάντα σαν κακιά ανάμνηση, ξημερώματα μιας Κυριακής, χτυπάει το τηλέφωνο...
Η μάνα του ανήσυχη, κατέβα Ελλάδα, ο πατέρας σου πεθαίνει...
Μπαίνει σε ένα αεροπλάνο, κατεβαίνει Αθήνα, και μόλις βγήκε από το αεροπλάνο, τον περίμενε η στρατονομία... Η ίδια του η μάνα με το πατέρα του τον είχαν καρφώσει για να πάει φαντάρος...
Τρώει το αρχικό σοκ, δεν τους ξαναμίλησε από τότε...
Πήγε στρατό, πυροβολικό, λοχίας, έβγαλε το σκασμό, δεν έδειξε τη διαφορετικότητα του, το τελείωσε και αυτό το βάσανο, 18 μήνες χαμένοι από τη ζωή του...
Σωτήριο έτος 1992, χωρίς δουλειά, με το διαμέρισμά του από τη Νέα Υόρκη χαμένο, ο σύντροφος του να έχει πεθάνει από την επάρατη νόσο, βρέθηκε αλεξιπτωτιστής στην Αθήνα, χωρίς σπίτι, χωρίς λεφτά, να ψάχνει για δουλειά...
Για ένα διάστημα κοιμόταν σε ένα φίλο του στη Γλυφάδα, μέχρι να βρει δουλειά...
Εκείνος ναυτικός, υποπλοίαρχος εμπορικού ναυτικού, του είχε παραχωρήσει το σπίτι ενώ ταξίδευε...
Είδε την αγορά εργασίας, που μπορεί να κινηθεί, ετοίμασε ένα portfolio από δουλειές του, και πήρε σβάρνα όλες τις διαφημιστικές...
Με ύφος και στυλ, τα απαραίτητα διαπιστευτήρια και πτυχία, απαίτησε και πήρε διπλάσιο μισθό από τις συλλογικές συμβάσεις τις εποχής και άρχισε να αναλαμβάνει διαφημιστικά σποτάκια αρχικά σε περιοδικά design - concept, και αργότερα παραγωγή ολόκληρων διαφημιστικών εκστρατειών προϊόντων σε βίντεο και ήχο, το συνολικό πακέτο. Αναρριχήθηκε με σκληρή δουλειά και χτίζοντας όνομα στο χώρο, έβγαλε άφθονο χρήμα, έφτιαξε τη δική του εταιρία, με το προσωπικό και ιδιαίτερο στυλ του, καθιερώθηκε στο χώρο, ενώ η απήχηση στις διαφημίσεις του τον έκανε πολύ αγαπητό...
Δεν έδινε δεκάρα για τα βραβεία που κέρδιζε και δεν συγχρωτιζόταν με τους υπόλοιπους του σιναφιού, οι περισσότεροι απλά αντιγράφουν ο ένας τον άλλο, εκτιμούσε τους αληθινούς δημιουργούς, από κάποια απόσταση φυσικά...
Απολογισμός;
Ανύπαρκτη προσωπική ζωή, στο γραφείο από τις 9 το πρωί ως τις 00.00 - 01.00 κάθε μέρα, και σαββατοκύριακα - όταν υπήρχε κενό μιας και άρχισαν οι διαφημίσεις από μεγάλους πελάτες με ποσά 100,000,000 την "ταινία" - διαφήμιση, με το γνωστό ελληνικό τρόπο, 10%-20% στον τυπάκο που του έφερε τη δουλειά "ρεγάλο" και δωράκια σε όλη την αλυσίδα των λαμογιών που του δίναν την διαφήμιση από την εταιρία τους... Πολυεθνικές, ανώνυμες εταιρίες, τι να κάνουν και τα διευθυντικά στελέχη, κλέφτες να γίνουν;
Από ερωτικά, ότι προλάβαινε έκανε...
Ψώνιζε από τα γνωστά μπαράκια, πιτσιρίκους και μετά το σεξ τέλος...
Και σιχαινόταν τον εαυτό του μετά, που δεν έβρισκε κάνα άνθρωπο της προκοπής να κάνει καμιά σχέση...
Έτσι έφτασε να έχει το σπίτι του, καταθέσεις στη τράπεζα, και δουλειά στρωμένη, με κόστος τη προσωπική ανυπαρξία και το κενό εκεί... Να ζωγραφίσει είχε χρόνια... Που να προλάβει;
Και σκάει μύτη η κρίση...
Με το φόρτο εργασίας που είχε, δεν είχε ασχοληθεί με τη πολιτική κατάσταση, που να προλάβει άλλωστε;
Μια ωραία πρωία, τελειώνοντας τη τελευταία δουλειά, βρέθηκε να ζει στο απόλυτο κενό, να κλείνουν οι εταιρίες του χώρου η μία μετά την άλλη, και να φαίνεται το απόλυτο μηδέν στον ορίζοντα.
Είχε ξεπληρώσει το δάνειο που είχε πάρει και για το σπίτι και για τον μηχανολογικό εξοπλισμό, πήγε στο γραφείο, χαιρέτησε τους συνεργάτες του, τους αποζημίωσε και έκλεισε την εταιρία του.
Το γραφείο στεγαζόταν σε μια μονοκατοικία στο Χαλάνδρι την οποία είχε αγοράσει, είχε και το σπίτι Ψυχικό, και κουρασμένος ψυχικά σωματικά και συναισθηματικά, κάθισε σπίτι του να κάνει ένα απολογισμό της ζωής του χωμένος σε βαθιά κατάθλιψη...
Επιστροφή στο 2014 ξημερώματα Δευτέρας 11-08-2014
Ο κόσμος να φλέγεται, η Ελλάδα να αργοπεθαίνει, η Γάζα να δολοφονείται, στο Ιράκ να σκοτώνονται μεταξύ τους, στην Αίγυπτο αναβρασμός, στη Λιβύη χαλασμός, και ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, πράγματα που ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσε καν να μοιραστεί με το μωράκι που μοιράστηκε τη βραδιά, άρχιζε να παίζει το Sunday Bloody Sunday των U2 και έμεινε στήλη άλατος γυμνός να βλέπει το βιντεοκλίπ...
Η ψυχή του άφησε το σώμα του στο 2014 και μπήκε στο σώμα του το 1983, τότε που πιτσιρίκος, μπήκε στο δισκάδικο της Αθηνάς και αγόρασε το δίσκο των U2 - War και μετά με το δίσκο στη στρατιωτική πράσινη τσάντα με το σήμα της ειρήνης πάνω κατευθύνθηκε στο Μοναστηράκι να χαζέψει τι πουλάνε οι πλανόδιοι και να πιει καφεδάκι με το φιλαράκι του και πρώτο μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα, εκείνος δεν ήταν ομοφυλόφιλος, και του στοίχισε πολύ η απόρριψη...
Τρελαινόταν να πιάνει κουβέντα στα αγγλικά με τους πλανόδιους πωλητές μικροαντικειμένων από όλο το κόσμο, που ταξίδευαν από χώρα σε χώρα, πουλώντας τη πραμάτεια τους, μικρά αντικείμενα τέχνης, πριν γυρίσουν στη χώρα τους, ή σαν τρόπος ζωής...
Εκτός από τα βιβλία και τις μουσικές που άκουγε, τον ενδιέφερε ο κόσμος και η διαφορετικότητα, εξερευνώντας μέσα από τη κουβέντα και τη δική του διαφορετικότητα που είχε αποδεχτεί... Δεν είχε ποτέ τη τάση να ντυθεί γυναίκα, ή τίποτα σχετικό, απλά είχε αποδεχτεί ότι του άρεσαν τα αγόρια, μιας και από μωρό όλο τα αγοράκια γούσταρε, ποτέ τα κοριτσάκια...
Ζαλισμένος από το σοκ της ζωντανής ανάμνησης δεν είδε μόνο εικόνες χρώματα και ήχους, μέχρι και γεύσεις είχε, κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, πέταξε τη στάχτη στο μεγάλο τασάκι που είχε και τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά από τη συνεύρεση του με το θεϊκό μωρό, από μυαλό.. κορμάρα, αλλά τα νιάτα είναι νιάτα, τι να το κάνεις και η μοναξιά άσχημο πράγμα...
Τι είναι άλλωστε ο έρωτας;
Μια μορφή ένωσης με το δημιουργό, τη στιγμή του οργασμού να ξεχάσεις τα πάντα μέσα στην έκρηξη του σύμπαντος που γίνεται μέσα στο μυαλό σου, δίνοντας την ανάμνηση της γέννησης σου όπως γεννήθηκε και το σύμπαν...
Και μετά η επιστροφή στη πραγματικότητα, στο διπλό κρεβάτι, στο ιδιόκτητο σπίτι, στην άνεση που του παρείχε η ανάδειξή του σε κορυφαία μορφή στο χώρο του, προ κρίσης, και τα λεφτά που έβγαζε από ζωγραφικές εκθέσεις στο εξωτερικό αραιά και που... Και την απόλυτη θλίψη του για τη σημερινή Ελλάδα, το επίπεδο του σύγχρονου Έλληνα και το πως η κατάρρευση της κοινωνίας δεν ήρθε απλά από τη κρίση του 2009, ούτε καν από τις τεράστιες σπατάλες και τη διαφθορά του 2004, το οργανωμένο έγκλημα ξεκίνησε πολύ ύπουλα και υποχθόνια από τη παιδεία...
Το επόμενο κομμάτι τον ταξίδεψε πάλι... Pink Floyd Another Brick in the Wall
Κάνε αγράμματους τους Έλληνες, να μη ξέρουν τους κλασικούς, να μην γνωρίζουν τους λογοτέχνες, να μη γνωρίζουν τις ρίζες τους και τον ίδιο το πολιτισμό τους, και τους έχεις υποχείρια σου. Οι εντολές είχαν έρθει από το 1953 τότε που η "παγκόσμια τάξη πραγμάτων" αγόρασε τα πρώτα ΜΜΕ Αμερική, οι βιομηχανίες όπλων, και προώθησε την αγορά και διάθεση εκπαιδευτικών βιβλίων σε όλο το πλανήτη. Φυσικά αυτό βόλευε και δω τις τοπικές κλίκες, της λεγόμενης "ιντελιγκέντσιας" που βολεύονταν να αρπάζουν κρατικά χρήματα για να βγάλουν άχρηστα βιβλία δυσνόητα και κάνοντας τη γνώση αφόρητη υπόθεση για τον μαθητή -σπουδαστή-φοιτητή. καμία ανάδειξη κριτικής ικανότητας, καμία ανάδειξη ταλέντων και τυποποίηση γνώσης... Έχουμε φτάσει στο σημείο να τελειώνουν παιδιά 2ρα-3τη τάξη δημοτικού και να μη ξέρουν να διαβάζουν... Μετά αναρωτιούνται όλοι από που πλάκώσανε όλοι οι Ούγκανοι και οι χουλιγκάνοι...
Ήταν από τους τυχερούς που δεν είχε κλείσει πόρτες... This is the End Doors ψιθύριζε το ταμπλετ.
Εκεί που το σκεφτόταν αυτό, νιώθει ένα πετάρισμα της καρδιάς του, και η ψυχή του τον εγκαταλείπει και πάλι, χάνει το κόσμο, σκοτάδια παντού, φόβος, δεν μπορεί να πάρει ανάσα, δεν μπορεί καν να σκεφτεί, πέφτει στο πάτωμα χωμένος μέσα σε ένα μαύρο κενό ανυπαρξίας, αντί για ζέστη νιώθει παγωμένος λες και όλη η νύχτα το σκοτάδι και η μαύρη ύλη έπεσε πάνω του και τον ισοπέδωσε...
Νιώθει την ίδια τη νύχτα να τον αρπάζει από τα χέρια και τα πόδια να τον φυλακίζει στο πάτωμα, και να εισχωρεί μέσα από τον ομφάλιο λώρο του και να γεμίζει την ύπαρξη του. Νιώθει ανήμπορος, δεν μπορεί να κουνήσει, να σκεφτεί να ανασάνει παράλυτος μες στο απόλυτο σκοτάδι ενώ κάποιος άλλος ψαχουλεύει όλη του την ύπαρξη και τη ζωή που έχει ζήσει λες και είναι περιοδικό και τον ξεφυλλίζει στο κομμωτήριο μια χαζή ξανθιά που πήγε για μεζ...
Και είναι η πρώτη φορά που ενδιαφέρεται για ένα περιοδικό, σκανδαλοθηρικό, όλα σκουπίδια τα θεωρούσε ανέκαθεν, αλλά όταν είσαι εσύ το ίδιο περιοδικό τότε, σε νοιάζει πως θα σε μεταχειριστούν. Ζώντας τον απόλυτο βιασμό, σωματικό-ψυχικό-συναισθηματικό, εκτεθειμένος στην άγνωστη οντότητα που μπήκε μέσα του ξαφνικά νιώθει κάτι να ζωντανεύει μέσα του...
Κάτι έκανε κλικ (θυμήθηκε το περιοδικό και χαμογέλασε με την όλη εποχή που το είχε λατρέψει...πόσο μαλάκες θεέ μου), μπορεί να σκεφτεί ξανά! - και να επιστρέφει στο φως και στη ζωή, έξω από τη χρόνια κατάθλιψη που ζούσε από τότε που γύρισε από τη Νέα Υόρκη...
Τρίτη 12-08-2014
Ξυπνάει με ελαφρύ ψιλόβροχο στον κήπο του γυμνός κάτω από μια μηλιά που είχε φυτέψει όταν πρωτοαγόρασε το σπίτι...
Αέρας φυσούσε
Ύδωρ έπεφτε από τον ουρανό
Γη νωπή στα πόδια του
Ήλιος να φωτίζει τον ορίζοντα...
Ανανεωμένος, με τη μαυρίλα να έχει φύγει από μέσα του, νιώθει για πρώτη φορά ζωντανός...
Βγάζει μια κραυγή, να ξορκίσει το κακό από μέσα του και γύρω του, τη μιζέρια την ηλιθιότητα όλη τη σαβούρα που έχει καταντήσει η ελληνική κοινωνία, και μπαίνει στο σπίτι του και αρχίζει να ζωγραφίζει με πάθος ότι έζησε...
Το πέμπτο στοιχείο το είχε ανέκαθεν δικό του...
Ο πεσμένος άγγελος είχε ξαναβρεί τα φτερά του και πετούσε πάλι...
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Μικρές ιστορίες από τις Χαραματιές του Χρόνου", που θα κυκλοφορήσω στα Αγγλικά...
Ξυπνάει με ελαφρύ ψιλόβροχο στον κήπο του γυμνός κάτω από μια μηλιά που είχε φυτέψει όταν πρωτοαγόρασε το σπίτι...
Αέρας φυσούσε
Ύδωρ έπεφτε από τον ουρανό
Γη νωπή στα πόδια του
Ήλιος να φωτίζει τον ορίζοντα...
Ανανεωμένος, με τη μαυρίλα να έχει φύγει από μέσα του, νιώθει για πρώτη φορά ζωντανός...
Βγάζει μια κραυγή, να ξορκίσει το κακό από μέσα του και γύρω του, τη μιζέρια την ηλιθιότητα όλη τη σαβούρα που έχει καταντήσει η ελληνική κοινωνία, και μπαίνει στο σπίτι του και αρχίζει να ζωγραφίζει με πάθος ότι έζησε...
Το πέμπτο στοιχείο το είχε ανέκαθεν δικό του...
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Μικρές ιστορίες από τις Χαραματιές του Χρόνου", που θα κυκλοφορήσω στα Αγγλικά...
No comments:
Post a Comment