Άνοιξα
τα μάτια
είδα...
Το πόνο
το κατατρεγμό
το βάσανο
του μικρού
απλού
καθημερινού
την εκμετάλλευση
τον εμπαιγμό
τη κοροϊδία
δεν
άντεξα
άλλο
σπάω
τη σιωπή
σπάω
τα δεσμά
μου
σκίζω
τις σάρκες μου
τις πετάω
σα παλιό
πουκάμισο
και
μέσα από
τις
στάχτες
της ζωής μου
αναγεννιέμαι
δεν είμαι
πια
άνθρωπος
πάει περίπατο
το παραμυθάκι
αυτό...
Είμαι
Φοίνικας
Το αθάνατο
δικέφαλο
ον
Είμαι
πουλί
και σκορπάω
φωτιά
καίω
τα πάντα
ανατρέπω
τη χούντα
τρέφομαι
με τραπεζίτες
σκοτώνω
πλουτοκράτες
καταστρέφω
πολυεθνικές
και επαναφέρω
τάξη
στους κήπους
της Εδέμ
ελεύθερος
από
αλυσίδες
ελεύθερος
από
δεσμεύσεις
λιτός,
απλός,
απέριττος
αρχαίος,
όμορφος,
σοφός,
ως
Έλλην
θεός
ως
πατήρ
της Ευρώπης,
που απήγαγε
ο Δίας
ανοίγω
τα φτερά
μου
τρία ουαί
ουρλιάζω
στα λαμόγια
θάνατο
σκορπώ
σε
όσους
φυλακή
με βάλανε
στην ίδια
μου τη χώρα
στο ίδιο
μου το
σπίτι
στο ίδιο
μου το
σώμα
...
άκης γκανής
01-08-14
No comments:
Post a Comment